کد مطلب:30697 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:36

گنجینه پرسمان » اعتقادات

خداوند چگونه موجودي است و چگونه به وجود آمده است؟

سؤالي است سخت و بي جواب، زيرا كنجكاوي در جايي شايسته است كه بر علم افزوده و انديشه پرورده شود، امّا وقتي ابزار تحقيق، ناكار آمدي خود را نسبت به خالق هستي ثابت كرد،شيطان به سراغ بشر مي آيد و او را دچار حيرت و اضطراب بي پايان خواهد كرد.

حضرت سيد الشهدا(ع) روز عرفه مي فرمايد: چگونه مي توان با چيزي كه در وجود خود به تو نيازمند است، بر تو استدلال نمود؟! چرا ظهور و آشكاري كه براي غير تو هست، براي تو نباشد تا او تو را آشكار كند؟ كي از چشم دل ما پنهان شدي تا محتاج به دلايلي شود كه بر سوي تو راهنما باشد.[4]

حضرت سيّد الشّهدا در مقام شناخت خدا روي چشم دل و قلب تكيه مي كند و با توسل به اين مطلب، فطرت و درون را دريافت كننده ذات اقدس حق مي داند كه نيازي به برهان و دلل ندارد. البته دل بايد پاك باشد تا بتواند ميزبان خدا شود.

حضرت در پايان دعا مي فرمايد: اي خدايي كه با فروغ خود هر چه غير تو است، تجلّي كرده اي، چگونه پنهان مي شوي در حالي كه تو ظاهر و آشكاري؟! چگونه غايب مي شوي، در حالي كه تو مراقب بندگاني و در همه جا حاضري؟!.[5]

برادر عزيز، هر موجودي حتي اشرف خلايق، پيامبر گرامي اسلام(ص) و ائمة اطهار و اولياي بزرگ و علما، از درك كُنه ذات خدا عاجزند و اين به خاطر عظمت وجودي خالق هستي است. راه برهان و عقل نيز به طور كامل بسته است.

امير مؤمنان و مولاي متقيان مي فرمايد: حمد و سپاس خداوندي را سزا است كه همة گويندگان از مدح و ثناي او عاجزند و شمارندگان و حسابگران از شمارش نعمت ها و بخشش هاي او درمانده... خداوندي كه حقيقتِ او را صاحبان همت بلند درك نمي كنند.[6]

حضرت نسبت به شناخت خدا مي فرمايد: ما حقيقت عظمت و بزرگي تو را نمي دانيم، مگر آن كه مي دانيم تو زنده اي هستي كه همه چيز به تو قائم و وابسته است.[7]

در پايان به اين حديث از امام محمد باقر(ع) توجه شود: در آفريده هاي خدا سخن بگوييد، ولي در ذات خدا سخن نگوييد، زيرا سخن در ذات خداوند، صاحب سخن را جز حيرت

نيفزايد.[8]

مطالعه و دقت در آفريده هاي خدا انسان را با اسرار ناشناخته اي آشنا مي كند. در آن صورت پاسخ بسياري از سؤال هاي خود را خواهد گرفت.

[4] دعاي عرفه.

[5] دعاي عرفه.

[6] نهج البلاغة فيض الاسلام، ص 13، خطبة اوّل.

[7] همان، ص 495، خطبة 159.

[8] اصول كافي، ج 1، ص 125، حديث 1.